Sobotnie 17.

Karol.

Życie wywróciło ci się do góry nogami, poprzewracało się tak jak kręgle, gdy kula uderza prosto w nie. Nic nie jest takie samo, jak było wczoraj, a już na pewno nie możesz teraźniejszej chwili porównać do żadnej ze snu. Przedwczoraj poznałeś kobietę swojego życia, myślałeś, że całe twoje życie to bajka, a to, co wydawało ci cię razem spędzonym czasem, było zwykłym snem. Wczoraj otworzyłeś oczy i wszystko prysło. Zniknęło jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki. Cała miłość, którą obdarzałeś Darię, stała się jedynie twoim wyobrażeniem, krótką chwila, kiedy czułeś się naprawdę szczęśliwy i spełniony. Jednym słowem byłeś zakochany. Szkoda, że to działo się jedynie w śnie. Ale mimo wszystko wiesz, że jakimś dziwnym uczuciem darzysz Darię, a pozbyć się go będzie niezwykle trudno. Musiałbyś tego jeszcze chcieć. 

Od dziś zaczynasz już poważne treningi z całą drużyną. Poznasz nowych chłopaków, którzy będą w tym sezonie grać w Bełchatowie. Twoje myśli skupiać będą się na nowych schematach gry przygotowanych przez nowy sztab trenerski. Zaczniesz inne życie. Wreszcie będziesz sam, bez zdradzającej dziewczyny u boku, bez żadnych dodatkowych problemów z nią związanych. Będzie tak, jakby nic się nie wydarzyło, bo przecież będziesz starał się zapomnieć, prawda Karolu? W końcu to chyba jedyne racjonalne rozwiązanie dla ciebie. Przecież zwykły sen nic nie znaczy. To, że się zakochałeś, to Twój problem, który sam musisz rozwiązać. Teraz musi zacząć liczyć się jedynie siatkówka. 

- ... Rozumiesz i wtedy ja jej na to, że to tylko była jedna noc, której nie chcę powtarzać. Stary, jej mina była bezcenna... Karol, ty mnie w ogóle słuchasz? - Andrzej potrząsa twoim ramieniem, a ty dopiero teraz wracasz do rzeczywistości. - Nie słuchałeś... 
- Przepraszam... - odpowiadasz szybko, wzrokiem szukając swojego samochodu. Chcesz znaleźć się w domu, zamknąć oczy i widzieć ją. Widzieć Darię. 
- Cały czas o niej myślisz... Karol, zrozum, to był tylko sen... Musisz zacząć normalnie żyć tu, w Bełchatowie, a nie myślami być cały czas w Warszawie. 
- Ty nic nie rozumiesz - wkładasz torbę na tylne siedzenie i rzucasz mu kluczyki do swojego samochodu. - Jedź do mnie, ja się przejdę. 
- W taką pogodę? Czyś ty zwariował?! Karol! 

Krzyczy za tobą, ale nie zwracasz uwagi zarówno na niego jak i na lejący z nieba rzęsisty deszcz. Twoja ulubiona pora roku, tak? Paradoks. Wszystkie światła rozmywają się w stróżkach wody. Oślepiają cię samochodowe światła, które w bełchatowskich ciemnościach są dla ciebie przekleństwem. Nie zależy ci na tym, żeby zimna woda nie wdzierała ci się pod kurtkę; nie zależy ci na suchości chociażby bielizny; nie zależy ci zwyczajnie na życiu do tego stopnia, że mógłbyś chyba nawet "przez przypadek" wpaść pod pędzący samochód. Tylko czy tego właśnie chcesz? Zwykłej śmierci na drodze. Pogrzebu, na który zjechałaby się być może cała siatkarska Polska. Spoczywania dwa metry pod ziemią w jednej z najlepszych drewnianych trumien. Chcesz tak zwyczajnie zwinąć swoje manatki i nawet nie spróbować sprawić, żeby sen stał się rzeczywistością? Chcesz zostać tchórzem, nad którego grobem co niedzielę stać będzie piękna brunetka? Czy naprawdę chcesz stracić życie?  

Siadasz na jednej z parkowych ławek, opierasz się plecami o drewniane oparcie i unosisz do góry głowę. Patrzysz się w rozjaśnione od setek piorunów niebo. Pęka tak samo, jak pękło twoje serce, gdy wczoraj spojrzałeś na kalendarz. Błyskające kreski, przełamujące ciemność są swego rodzaju rysami, które wczoraj pojawiły się na twoim najważniejszym organie. Są jak strzały, które za każdym kolejnym razem odciskają coraz to większe piętno na strukturze narządu pompującego krew, a w konsekwencji mogą przyczynić się do jego rozpadu. Deszcz, który zalewa ci oczy, moczy ubranie, uniemożliwia widzenie jest jak twoje łzy. Tak jakby cały świat płakał razem z Tobą. Tak właśnie przez chwilę się czujesz. Tak, jakby wszystko co cię otacza rozumiało twoje cierpienie. Przez ten krótki moment możesz zwyczajnie płakać i nie myśleć, jakie niesie to za sobą konsekwencje.



Daria.

- Witam wszystkich na rozpoczęciu roku akademickiego 2013/2014...

Nudna przemowa dyrektora uczelni powoduje u ciebie ziewanie i jeszcze bardziej pcha cię do tego, żeby wyjść, zaszyć się w mieszkaniu i najbliższe dni spędzić w łóżku na wydalaniu z siebie resztek słonej cieczy, którą jeszcze w sobie posiadasz. Od wczoraj nie robisz niczego innego. Gdy chłopak opuścił twoje mieszkanie zwyczajnie stoczyłaś się po drzwiach i upadłaś z głośnym szlochem pod nimi. Nie liczyło się dla ciebie to, że dziś wyglądasz jak potwór z czerwonymi i podkrążonymi oczami. Zostawił cię. Wiesz, że musiał, ale przecież wszystko miało być inaczej. Miałaś obudzić się jako jego żona, a nie zwykła prawie nieznajoma dziewczyna. Mieliście od teraz zacząć planowanie wspólnych losów i realizację swoich założeń. Mieliście być razem już na zawsze, a okazało się, że nie będziecie nawet razem przez chwilę.

Wychodzisz wreszcie z budynku uczelni, oddychasz świeżym powietrzem, które jeszcze unosi się nad Warszawą po nocnej burzy, która przemieściła się przez całą Polskę. Na ulicach są jednak pozostałości po ulewie w postaci połamanych gałęzi, masy rozrzuconych liści, kałuż. Na twojej twarzy również widać ślady po burzy. Z nieba lały się rzęsiste strumienie wody, a z twoich łez wypływały łzy. Musisz coś z sobą zrobić. Musisz wreszcie przestać płakać. Ruszasz więc dlatego w kierunku mieszkania przyjaciółki, by z nią porozmawiać. Jesteś niemal pewna, że nie uwierzy ci w żadne słowo, ale musisz się wygadać. Inaczej nigdy się nie otrząśniesz. Zatrzymując się na jednym ze skrzyżowań, widzisz jak przez pasy przechodzi dwójka zakochanych w sobie ludzi. Przecież ty też mogłabyś właśnie tak spacerować po Warszawie z Karolem, gdyby to nie był sen. Mogłabyś tak samo się do niego przytulać i pozwalać, żeby składał pocałunki na twoich włosach. Mogłaś być zwyczajnie szczęśliwą i spełnioną kobietą.

- Daria? Co ty tu robisz? - otwiera ci drzwi ubrana jedynie w męską koszulę.
- Myślałam, że pogadamy, ale skoro jesteś zajęta...
- Nie, to nie tak... - próbuje się tłumaczyć, ale błyskawicznie jej przerywasz.
- Nie będę wam przeszkadzać. Baw się dobrze, Basiu.

Obracasz się na pięcie i zmierzasz schodami w dół. Wsiadasz ponownie do samochodu i zastanawiasz się, gdzie możesz pojechać. Jedynym rozwiązaniem jest podróż do Krakowa do Babci Marysi i Dziadka Tadzia. Przemierzasz kolejne kilometry do poprzedniej stolicy Polski, myśląc i płacząc jednocześnie. Z samochodowego odbiornika wydobywają się dźwięki twoich ulubionych starych polskich piosenek, które zawsze umilają ci drogę do rodzinnego miasta twojej nieżyjącej już matki. Dziś powoli masz już ich dosyć. Denerwuje cię; jak Niemen śpiewa o Dziwnym Świecie; jak z ust Markowskiego wydobywają się słowa, że Niewiele Może Ci Dać; jak Budka niejakiego Suflera śpiewa o jakiejś Jolce; jak Dżem przemierza świat Wehikułem Czasu Śniąc o Wiktorii; jak wreszcie Rojek śpiewa, że Chciałby Umrzeć Z Miłości; słuchaj jeszcze piosenek legendarnej Republiki, Lady Pank, Comy, Edyty Bartosiewicz. Jednego jesteś pewno. Chciałabyś chyba umrzeć z miłość, żeby przestać cierpieć.

- Cześć Babciu - zaskakujesz staruszkę, gdy grabi jesienne liście w ogrodzie za domem.
- Dziecko, co ty tu robisz? Przecież dziś studia zaczynasz...
- Jestem... I zamierzam przez jakiś czas zostać...

~*~*~

Kari: Siedzi w kinie i jej dziś nie ma :P
Dzuzeppe: Dziś jestem sama, bo Kari się seansuje, a ja nie chcę już czekać z publikacją do jej powrotu do domu :P
No i tak się tu dzieje.
Nie chcę tu mówić nic, bo zaraz się wygadam, a tego zrobić nie mogę :P
Jedynie mogę powiedzieć, że będą tu jeszcze około 2/3 wpisy ;(
Mam nadzieje, że się wam spodoba i nie znajdziecie błędów, bo starłam się je wyłapać ;-)

Pozdrawiam,
Dzuzeppe :*

Zapraszam:
Żądza Piąta.  /  Pytania?